Wereldwonder nr. 4

Chicos y chicas, een nieuw bericht vanuit Cusco!

Inmiddels is er weer een week verstreken sinds mijn laatste bericht over de jungle. Terugkomen uit Manú was wel even taai, aangezien maandag en dinsdag de koudste dagen in Cusco tot nu toe waren en dat zeker na de fijne jungle goed te merken was! Zowel binnen als buiten overal 5 graden, genieten was even anders. Vanaf woensdag is het echter weer relaxt weer met zon overdag.

Vorige week was mijn laatste week met groepslessen Spaans. Eén docent was extreem langzaam, dus af en toe nog al weinig geleerd en een uur lang gepraat (of beter gezegd gezwamd) over het verhaal van Cenicienta (Assepoester) o.i.d. (Ja Gijs, alle onzinnige zinnetjes die we in Lacanau in het Frans konden kan ik nu ook in het Spaans). Desalniettemin toch (eindelijk) de verleden tijd geleerd dus nu kan ik eindelijk fatsoenlijk in het Spaans vertellen wat ik de afgelopen dagen heb gedaan -uiteraard had ik de verleden tijden van broodnodige werkwoorden als salir (uitgaan) al sprekend geleerd.

Zaterdag ben ik gewisseld van accomodatie. Na een maand in het gezin van Gloria en Willy woon ik nu op Amauta Dos, het relaxte studentencomplex van de talenschool, tweehonderd meter van het centrum van het centrum van Cusco. Het was wel jammer om het gastgezin te verlaten, aangezien het daar echt prima was, zulke aardige mensen. Ze hebben me nog een T-shirt cadeau gegeven om mijn Peruaanse familie nooit te vergeten en Gloria had extra veel werk gestoken in een afscheidsmaal, erg lekker! Een soort rol van aardappelpuree gevuld met tonijn, mayonaise, wortel en doperwten, met avocado en tomaat. Zelf heb ik als afscheidsmaal pannenkoeken voor ze gebakken, met spek en kaas en met appel en kaneel, dat viel erg in de smaak! Pannenkoeken kan je hier overal in Perú eten maar zij hadden het nog nooit gemaakt of gegeten. Ook het gooien in de keuken was een succes..

En dan, zondag en maandag naar Machu Picchu, het vierde nieuwe wereldwonder. Dit is een oude, uiteraard vervallen stad van de Inca´s midden in de bergen. Met 5 man (of beter gezegd, 4 vrouw en 1 man) werden we zondag om 06:00 opgehaald om naar het station te gaan. Al snel bleek een en ander weer op de Peruaanse stijl geregeld te zijn: Onze treinreis van 4 uur was opeens gewijzigd in een treinreis van 2 uur en een busreis van 1,5 uur, ipv 5 toegangskaartjes tot Machu Picchu kregen we er 2 mee met de boodschap dat de rest daar wel zou volgen. De treinkaartjes stonden ´op naam´, maar blijkbaar boeide het niet veel wat er nou eigenlijk stond, aangezien op mijn kaartje Jean Missey stond. Uiteindelijk geen problemen en om 11 uur in Aguas Calientes. Dit is het dorp in de vallei van Machu Picchu. De vallei is prachtig, op 2000 m vol met groen (het is daar cloudforest), maar Aguas Calientes zelf is ontzettend lelijk. Bij het station opgepikt onder de naam Jean Motil (het wordt steeds gekker..) en naar het hotel gebracht. Dit was best prima, alleen op 3 m van de treinrails dus het leek wel alsof de trein door de kamer reed.

Niet dat dat veel uitmaakte, want zondag op maandag was iedereen kapot! Zondagmiddag hebben we namelijk Putucusi beklommen, een klim van 600m naar een bergtop om een topuitzicht op de ruines te hebben. We hadden al gelezen dat de klim een ladder zou bevatten, dus bij het eerste lullige trappetje werden de grappen al gemaakt. Een paar minuten verder zagen we echter welke ladder werd bedoeld, een zo goed als verticale ladder tegen de bergwand, 50 m lang. Mentally challenging dus! Uiteindelijk nog een stuk of drie ladders meer (wel wat korter) en na een uur afzien de top bereikt, en inderdaad, het uitzicht was het waard!!

Maandag de ruines daadwerkelijk bezocht. Om de hordes dikke Amerikanen voor te zijn zaten we om 05:30 in de eerste bus naar Machu Picchu. De ruines zijn groot!! Zeker met de bergachtige omgeving een geniaal gezicht. Tussen de toeristen door lopen gewoon lama´s, die daar blijkbaar wonen. Halverwege de tour zijn we ertussen uitgeglipt om Waynu Picchu te beklimmen, de steilste berg grenzend aan de ruines en de ´beschermer´ van de oude Inca-stad. De klim naar de Templo de la Luna op de top was inderdaad steil, maar minder zwaar dan Putucusi de dag ervoor. Het uitzicht vanaf de top was inderdaad erg mooi. Met een klif aan alle kanten echter niet de meest ideale plek om heel rustig te genieten, en waarom sommige mensen daar daadwerkelijk van rots naar rots springen snap ik ook echt niet! Na dit tweede fantastische uitzicht op Machu Picchu afgedaald, geen benen meer over en dus gewacht op de trein en bus terug naar Cusco, waar ik nu weer ben.

Vanochtend is mijn vrijwilligerswerk begonnen, maar daarover volgend bericht meer! Foto´s zal ik vanmiddag wel uploaden.

Muchos besos y hasta luego!

Jan Tijs